1930-1940 Yılları Arasında Türkiye’de Ulusal Güvenlik Anlayışı ve Tehdit Algısı

Bu tez, 1930-1940 yılları arasında Türkiye'nin iç ve dış güvenlik stratejilerini derinlemesine incelemektedir. Cumhuriyet ile kazanılan başarıların korunması ve modern bir ülke inşa sürecinde karşılaşılan zorlukların üstesinden gelinmesi amacıyla geliştirilen güvenlik stratejileri, bu dönemdeki iç ve dış tehditlere karşı yürütülen güvenlik politikalarının merkezinde yer almıştır. Tez, Türkiye'nin özellikle Balkanlar ve Orta Doğu'daki bölgesel iş birlikleri, çok taraflı ittifaklar ve uluslararası alanda büyük güçler arasında nasıl bir denge politikası uyguladığı gibi konuları ele alarak, ülkenin güvenlik politikalarının nasıl şekillendiğini ve uygulandığını analiz etmektedir.

İç güvenlik stratejileri, Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemlerinde ortaya çıkan bölgesel ayrılıkçı hareketlere ve toplumsal karışıklıklara karşı sert tedbirler alınarak başarılı bir şekilde uygulanmıştır. Bu stratejiler, Cumhuriyet rejiminin dayandığı ideolojik temellerin, özellikle laiklik, milliyetçilik ve modernleşme gibi kavramların toplumsal düzeyde benimsenmesini sağlamıştır. Dış güvenlik açısından ise, Türkiye'nin izlediği tarafsızlık politikası ve büyük devletler arasında denge politikası, ülkenin uluslararası alanda bağımsız bir aktör olarak varlık göstermesine olanak tanımıştır. Ancak, bu politikaların bazı durumlarda Türkiye'yi uluslararası arenada yalnızlaştırarak pasivize edilmesini beraberinde getirmiştir

Tez ayrıca, Türkiye'nin yaklaşan II. Dünya Savaşı öncesindeki durumunu ve izlediği stratejilerin uzun vadeli etkilerini ve bu stratejilerin günümüz güvenlik politikaları ile nasıl kıyaslanabileceğini de ele almaktadır. Çalışma, Türkiye'nin modernleşme sürecinde karşılaştığı zorlukları aşmasında ve ulusal güvenliğini sağlamada bu stratejilerin kritik bir rol oynadığını ortaya koymaktadır. Ancak, aynı zamanda bu stratejilerin bazı sınırlamaları ve başarısızlıkları da değerlendirilmiştir.